Wat definieert luxe? Is dat een chocolaatje op het hoofdkussen, een bidet voor de billen of een lopend buffet dat is klaargemaakt door een onbekende? De Kimberley regio in West-Australië kent geen vijf sterren hotels. En toch is het een van de meest luxueuze gebieden op aarde, even mooi als onvergetelijk. Vraag het Neville, een Nyikina Aboriginal en de eigenaar van Oongkalkada Wilderness Camp. Hij weet – als geen ander – wat de Kimberley te bieden heeft.

“Welcome to Oongkalkada, you must be hungry?”

In een fourwheeldrive denderen we over een vuurrode zandweg waarlangs goudgele bloesems groeien. Hoe ziet een ‘wilderness camp’ er eigenlijk uit? We zijn vroeg opgestaan en ondanks duidelijke instructies een paar keer verkeerd gereden. Niels geeft mij de schuld. Ik geef hem de schuld. De wittebroodsweken zijn voorbij.

We komen aan bij een grote open plek. Voor ons bevindt zich een soort kampement. Het lijkt verlaten, maar in de verte komt een man tevoorschijn. Hij wuift ons uitnodigend toe en verdwijnt weer. Vertwijfeld lopen we achter hem aan. Aangekomen bij een soort terras blijkt de man eieren, worstjes en spek te staan bakken. Het is Neville. Hij verwachtte ons al.

We maken ook kennis met de kinderen van Neville. De oudste is een jongen genaamd Simon en zijn kleine zusje heet Angelina. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dekken we samen de tafel en beginnen we aan zeer welkome lunch. Dit warme onthaal doet de stuntelige autoreis snel vergeten.

“We don’t go to work, we play”

Tijdens het eten vertelt Neville dat Oongkalkada talloze hectares omvat waar honderden runderen grazen. Het is het land van de Nyikina Aboriginals, toevertrouwd aan Neville om te beheren. Eerst was hij parelduiker in Broome tot zijn stam hem wees op zijn culturele verantwoordelijkheid. Na zijn laatste duik smeet hij zijn duikershorloge in zee en vertrok landinwaarts.

Neville woont hier nu al achttien jaar. Hij ontvangt regelmatig gasten en laat ze door middel van verschillende activiteiten het land zien en kennis maken met zijn familie en de Aboriginal cultuur. Hij staat op goede voet met elke stam uit de omgeving en verstaat verschillende Aboriginal dialecten. Een betere gids bestaat er niet.

“We only trim the fat of the land”

Na het eten rijdt Simon voor in een witte pick-up truck. Hij komt nog net boven het stuur uit. Angelina gooit de laadbak vol met visgerei. Jawel, we gaan vissen. En niet in een of ander vijvertje, maar in de machtige Fitzroy River. Niels, Simon en Angelina klimmen op de laadbak en ik zit naast Neville. De rivier zit vol met vis rond deze tijd van het jaar. Dat is volgens Neville te zien aan die goudgele bloesems. Wie goed kijkt en luistert naar het land zal niet verhongeren.

Bij de oever gaan we te voet verder. Simon en Angelina wijzen ons de weg. Ze doen mij denken aan mijn neefjes en nichtjes, alleen bekvechten zij over hoe je het beste een vers gevangen vis kunt doden in plaats van wie de iPad mag gebruiken. Simon en Angelina weten net zoveel van de Bush als hun vader. Als zij niet op school zitten helpen zij hem graag.

Dit aandoenlijke duo leert mij ook hoe ik een hengel moet uitgooien en even later heb ik beet. Simon helpt mij om de glibberige rakker binnen te halen en geeft mij een welgemeende high five. Ik glunder als een kleuter die zojuist een vieze mop heeft gehoord. Neville maakt snel een foto waarna ik de vis teruggooi in het water. Neville, Simon en Angelina hadden ieder een barramundi gevangen nog voordat mijn dobber het water raakte. Meer hebben we niet nodig.

“The keys to the Kimberley”

In het laatste licht van de dag rijden we ver de Bush in. Neville wilt iets speciaals laten zien. Als we stoppen loopt hij naar een boom, hurkt en verschuift een paar takken. In de grond zit een gat. Neville pakt een glas, stopt zijn arm in het gat en haalt het naar boven. Het glas is gevuld met brandschoon water.

Aboriginals weten dit soort waterholes te vinden aan de hand van bepaalde liederen. Deze wijzen hun de weg, als een soort kaart. Het lijkt misschien niet spectaculair, maar het idee dat deze oeroude kennis van mond tot mond is doorgegeven doet ons stilvallen. Achter de Kimberley schuilt zoveel meer dan ruige schoonheid.

Die avond zitten we rond het kampvuur. Simon heeft de barramundi bereidt en heerlijk doen smaken. De volgende morgen moeten we afscheid nemen. Iets waar ik niet naar uitkijk. Chagrijnig door dit weergaloze landschap rijden is er in ieder geval niet meer bij.