Katherine, hooggelegen in Northern Territory, is waar de Outback als het ware de Australische tropen ontmoet. Deze ietwat stoffige stad is vernoemd naar de gelijknamige rivier waar wij met Mick Jerram van Gecko Canoeing zijn gaan kanoën en kamperen. Mick is de belichaming van het type bushman dat wij kennen uit Hollywood films, maar dan zonder alle poespas. Hij heeft ons doen realiseren dat hotelkamers eigenlijk een overbodige luxe zijn.

“I’m man of constant sorrow, I have seen trouble all my days!”

Met drie kano’s glijden we in de vroege middag het water op. De mijne is fel oranje en die van Niels is knalblauw. Ze zijn lang niet zo tof als die van Mick. Hij zit namelijk in iets dat lijkt op een echte indianen kano, met van die kromme uiteinden en een simpele houten paddel om zich mee voort te bewegen.

De kano past bij zijn algehele look. Mick is een kleine sterke vent met een zon geblakerde snoet en donker haar. Zijn versleten hoed heeft heel wat avonturen doorstaan. Zo is Mick tot twee keer toe achternagezeten door een waterbuffel. Als ik hem vraag hoe hij wist te ontsnappen maakt Mick hetzelfde iconische handgebaar waarmee zijn naamgenoot - de fictieve Mick “Crocodile” Dundee - in de film een buffel hypnotiseert. De man heeft humor.

Even later worden we opgeschrikt door een keihard gekrijs. Het is geen buffel, maar een kaketoe. Mick is een fervent vogelspotter en kan het geluid van menig vogelsoort zo herkennen. Niet dat het kabaal van een kaketoe moeilijk te herkennen is (een boef of crimineel die tijdens een overval op wacht staat, wordt in de Australische volksmond ook een kaketoe genoemd). In Nederland zien we deze opmerkelijke vogels alleen in kooien, maar hier scheren ze in groepjes boven onze hoofden.

Aangekomen bij een zandbank is het tijd om kamp op te slaan. Terwijl we onze kano’s uitladen word ik herinnerd aan een bekend lied uit ‘O Brother, Where Art Thou?’, geregisseerd door de fameuze Coen Brothers. Aangezien we toch in de middle of nowhere zijn begin ik te zingen en tot mijn verrassing zingt Mick vrolijk mee. Hij blijkt dol op de Coen Brothers. Naast vogelspotter is hij dus ook filmfanaat.

“Open up your senses and enjoy the experience”

Het begint inmiddels donker te worden. Niels en ik zitten op kleine campingstoeltjes, terwijl Mick boven een vuur het eten bereidt. Op het menu staat vers gevangen barramundi, een overheerlijke zoetwatervis. Mick tovert ook nog wat biertjes uit zijn canvas tas. Het feestmaal is compleet.

Na het eten zitten we rond het kampvuur. Mick vertelt ons dat hij al dertig jaar in Katherine woont. Hij bezit een lap grond vlak naast de rivier met een piepklein huis en doet niets liever dan mensen rondleiden. Op de rivier wordt namelijk zelfs de luidruchtigste toerist een eerbiedige reiziger, die met gespitste oren en een oplettende blik de oever afspeurt naar wilde dieren. Mensen leren genieten, dat is wat Mick doet. Maar ook laten beseffen dat de wereld talloze verschillende ecosystemen kent, die allemaal met elkaar verbonden zijn en waarvoor gezorgd moet worden.

Voor het slapengaan maken we een ronde over de zandbank. Met zaklampen proberen we een glimp op te vangen van een zoetwaterkrokodil. Mick laat ons zien waar de beesten het water in glijden. Niets weerhoudt een “freshie” ervan om eens even in het kamp te koekeloeren, maar volgens Mick komt het zelden voor. Echt geruststellend is het niet. We slapen namelijk niet in tenten, maar in swags. Dit zijn slaapzakken met een matras en een canvas beschermhoes. Slapen doen we dus in de openlucht.

“Here it only takes five or ten minutes to find your own piece of paradise”

Ik lig op één oor tot ik plots wakker schrik. Niet ver bij mij vandaan hoor ik een vaag soort gegrom. Ik steek mijn hoofd uit de swag om te kijken welk beest mij op het punt staat te verorberen. Tot mijn geruststelling blijkt het Niels te zijn, die keihard aan het snurken is. Enigszins geïrriteerd slinger ik een hand grind naar zijn hoofd, waarop Niels - op zijn beurt - zich helemaal wezenloos schrikt. Grinnikend val ik weer in slaap, onder een heldere sterrenhemel.

De volgende dag rest ons een kleine kanotocht naar het huis van Mick. We peddelen stroomafwaarts. Er wordt niet gesproken, alleen geluisterd, gekeken en genoten. Zodra we bij Mick zijn, zit het avontuur er op. We drinken een laatste biertje op zijn veranda. Ik kijk om mij heen en vraag Mick of hij nooit gek wordt van de hitte of het feit dat alles zo ver weg ligt. Hij zegt van niet. Deze plek is uniek. Wanneer ik terug ben in mijn hotelkamer, kijkend naar de klappende wieken van een ventilator, begrijp ik pas wat hij bedoelt. Mick is een man zonder zorgen. De echte Crocodile Dundee.