De reis naar onze tegenvoeters, dé droom van veel Vlamingen, wordt voor ons werkelijkheid. Via Hongkong vliegt Cathay Pacific ons naar Sydney. Gelukkig met veel verwennerij aan boord, want het is een lange vlucht. Bij aankomst in Australiës grootste en oudste stad, staat er een zachte zeebries en fladderen er bontgekleurde parkietjes rond. De bruisende metropool, ooit een Britse strafkolonie, ademt vandaag een relaxte, open, laidback sfeer, en dat met vijf miljoen inwoners. De Sydneysiders zijn opvallend vriendelijk en down to earth. Hun motto is niet voor niets ‘No worries’.

Goud voor het zwembad

Honderden jaren geleden voeren de Aboriginals hier al met hun kano’s langs de baaien. Nu zijn de geel-groene ferryboten in Sydney Harbour, die dagelijks maar liefst 14 miljoen mensen vervoeren, het coolste en goedkoopste vervoermiddel om de stad in al haar glorie te ontdekken. Om Sydneys iconische skyline te zien, varen wij mee op zo’n veer. De avond valt en een warme, oranje gloed kleurt de stad. Met de wind in de haren glijden we over het diepblauwe water, nemen een flinke bocht en dan plots rijzen vlak voor ons Sydneys twee iconen uit het water. Harbour Bridge, de belangrijkste verkeersader uit 1932, is de grootste stalen boogbrug ter wereld, 134 meter hoog. Op het puntje van de kade staat sinds 1973 het Opera House te pronken. In minder dan een halve eeuw is het hét symbool van Sydney geworden, en een van de belangrijkste architecturale hoogstandjes van de twintigste eeuw.

We varen verder naar Milsons Point, een aanlegplaats pal tegenover het Opera House, en zien vanaf het dek een gigantische clown verschijnen. Het is de ingang van het Lunapark, een vintage attractiepark uit de jaren 30. Een trekpleister voor toeristen, maar wij hebben een ander doel voor ogen. Milsons Point is namelijk ook de plek waar zich het Olympisch zwembad bevindt. Dit art-decobad uit 1936 is, zacht uitgedrukt, een juweel, met prachtige mozaïeken zeetaferelen op de wanden. Meer dan 86 wereldrecords werden er gebroken, onder meer door Australiës grootste zwemlegende Ian Thorpe. We kopen een ticketje, kleden ons snel om en springen in het toch wel frisse water. Maar de kou is snel vergeten als we om ons heen kijken. Het is alsof we in een filmdecor zijn beland! Al zwemmend zien we de ferry’s voorbijvaren, met in de verte de lichtjes van de haven en het Opera House. Prachtig!

Kwallen noch haaien

Wat Sydney extra aantrekkelijk maakt, is dat je altijd op één van de vele stranden kunt neerploffen. Veruit het hipste en beroemdste is Bondi Beach, een paradijs voor surffanaten en zonaanbidders en de perfecte spot om te leren surfen. Nu ben ik geen held in de zee, maar de gebronsde en vriendelijke privésurfleraar Will van Bondi’s surfschool Let’s Go Surfing trekt me over de streep. Hij verzekert ons dat er nu géén kwallen zijn én dat Bondi’s sonarsysteem haaien detecteert.

Ik trek een wetsuit aan en oefen op het strand de basisbeginselen. Na een aantal keer proberen, is Will tevreden en mag ik het water in. Voetje voor voetje waag ik me in zee, speur de omgeving af op zoek naar zeemonsters en grote, grijze vinnen boven het wateroppervlak. Will geeft me geamuseerd de nodige instructies. Ik lig in startpositie op mijn plank, terwijl Will achterom kijkt en op de perfecte golf wacht. Zodra hij ‘Yes!’ roept, geeft hij me een flinke duw en word ik door het water naar voren gestuwd. Ik probeer mezelf recht te hijsen, maar val telkens opnieuw met een harde plons het water in. Vermoeiender dan ik dacht en niet echt bemoedigend.

Wanneer ik er bijna genoeg van heb, sta ik, zonder dat ik het echt besef, plots rechtop op m’n plank, geef een collega surfleraar al rijdend op mijn golf een high five en slaak een kreet van blijdschap. Het is me gelukt, en wat een heerlijk, zalig gevoel geeft dat! Ik slaag er in totaal vijf keer in om een golf ‘te pakken’. Mijn surfvriend laat me beloven het hierbij niet te laten, want een natuurtalent zoals ik is hij nog niet vaak tegengekomen. Nu weet ik wel dat geen enkele surf-analfabeet ontsnapt aan die woorden, maar stiekem glim ik van trots terwijl ik me met mijn laatste restje energie uit mijn wetsuit wurm.

We gaan een hapje eten in The Crabbe Hole, gelegen net boven het Iceberg-zwembad: het ligt vlak naast de oceaan en als de golven tegen de muren van het bad beuken, spettert het zeewater vele meters de hoogte in. De verleiding is te groot. Ons bord is amper leeg of we liggen opnieuw in het zoute water. Met uitzicht over het strand, de oceaan en de kliffen, kan ik alleen maar denken: Bondi heeft de X-factor!