Op 4 januari reden we over State Highway 7 naar onze volgende accommodatie. Deze weg staat ook wel bekend als Lewis Pass, een van de mooiste bergpassen van Nieuw-Zeeland. Omdat we die dag best wat uurtjes in de auto zouden zitten, stopte we onderweg voor een korte wandeling. Het werd een aangename wandeling met een griezelig tintje.

‘Uurtje heen, uurtje terug’

We reden al een poos over de Lewis Pass en wisten niet precies waar we waren, tot we een bord tegenkwamen waarop stond ‘St. James Walkway’. Dat leek ons een mooie gelegenheid om even de benen te strekken. ‘Uurtje heen, uurtje terug, eten we ondertussen ergens onze boterhammen op en dan rijden daarna verder’. Maar de St. James Walkway is helemaal geen ‘uurtje heen, uurtje terug’. Sterker nog, het is een vijfdaagse track van 66 km door het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Alleen dat realiseerde we tijdens het lopen nog niet.

De filmset van een enge film

Het landschap was mooi en bijzonder. We waren inmiddels gewend aan azuurblauwe meertjes en uitgestrekte bloemenvelden, maar dit zag er heel anders uit. Het was enigszins bewolkt. We liepen door een bos dat deed denken aan de filmset van een enge film. Het was donker in het bos en slechts hier en daar drong een enkele lichtstraal door. De lange, dunne bomen stonden dicht op elkaar. Sommige waren bekleed met mos van verschillende kleuren groen en grijs. Op de takken hingen dunne, witte draadjes die meebewogen met de wind. Nieuw-Zeeland blijft mij verbazen dacht ik. Zoveel verschillende landschappen.

De eenzame vreemdeling

Naast enkele verdwaalde vogels, was er weinig leven te bekennen. Tot in de verte opeens het silhouet van een persoon zichtbaar werd. Toen we dichter bij kwamen bleek het een jongen te zijn. Hij had een lichte huid, blonde haren en droeg een sportieve outfit met een flinke rugzak. We besloten om een praatje met hem te maken.

De jongen was erg vriendelijk. Hij vertelde ons in een deftig Duits accent (een Duits accent herken je direct) dat hij al enkele dagen aan het wandelen was en dat hij bijna de volledige track had afgelegd, met tent. Dit deel vond hij het mooist zei hij. Toen besefte we dus dat de track veel langer was dan we dachten.

Uiteindelijk vervolgde we onze weg. Toen we aankwamen bij een mooie alpenweide besloten we onze boterham op te eten en daarna terug te wandelen. Ik wil ooit nog wel eens de hele track doen, maar dan met een maatje. In mijn eentje dat bos trotseren lijkt mij helemaal niets.

Alle meerdaagse hikes in Nieuw-Zeeland zijn opgesplitst in stukken, zodat je kunt kiezen een deel van de track te lopen. Andere bekende tracks zijn de Routeburn Track in het Zuidereiland en de Rakiura Track in het Noordereiland. Echte avonturiers slapen tijdens meerdaagse tracks in de daarvoor bestemde hutjes of in een tent die ze zelf meenemen.