Cardwell. Een paar huizen op lage staken tegen hoogwater en wat ze hier creepy crawlers noemen. Ze staan tussen brede zanderige wegen, keurig in blokken verdeeld. Een enkele boom werpt zijn schaduw over de geschroeide, uitgebeende aarde. Niet veel aan de hand hier, de verrassing moet komen van het bezoek dat de Bruce Highway aanvoert, de weg die langs de kust slingert van Brisbane naar Cairns en verder naar het Noorden, de tropen in.

Grote, lange trucks zoeven langs, road trains die ondanks hun angstwekkende omvang keurig 50 kilometer per uur rijden; deze weg wil snelweg heten maar is eigenlijk een gewone tweebaansweg met stoplichten en overwegen voor de suikerriettreinen.
Hier gaan we lunchen.

We parkeren onze fourwheeldrive naast een van de drankwinkels die je overal in Australië tegenkomt – drive thru, staat erbij: je hoeft je auto niet uit om een paar flessen door een raampje toegeschoven te krijgen. Een deur verderop bevindt zich het Marine Hotel dat we onderweg op een groot bord aangekondigd hadden geweten, ‘for lunch and dinner’. Het hotel-restaurant blijkt een gedateerd, vergeeld bouwsel van twee verdiepingen.

We kiezen een tafeltje met uitzicht op zee – het enige tafeltje dat nog vrij is; het is zaterdagmiddag en druk. Al snel klinkt een schreeuw uit een gedeelte dat we niet kunnen zien, maar dat zich achterin moet bevinden. Als ik me aan de balie meld voor het doorgeven van onze lunchbestelling, passeer ik de ruimte waar nu meer opgewonden geluiden klinken. Hier wordt gegokt, en flink ook. Jong en oud zitten aan ronde hoge tafeltjes, sportkranten opengeslagen, flinke pullen bier onder handbereik. Achter een loketje pal naast de drankenbar voorziet een serieuze jongeman de menigte van telkens nieuwe formulieren, tegen betaling. Ik keer terug naar ons tafeltje, merk dan dat ook elders in de ruimte nogal wordt gedronken. Toch is de sfeer vriendschappelijk, amicaal slaan jonge kerels in shirts van rugby- en voetbalhelden elkaar op de schouder, op luide toon worden observaties en ervaringen gedeeld. Vrouwen doen wat betreft formaat bierglas noch stemvolume onder voor de mannen hier. Weekend: dit is ontspanning – wat is hier verder ook te doen?

Als de makreelburger op is en ook de friet in knoflooksaus van het huis, besluit ik nog even naar de wc te gaan; de snelweg die geen snelweg is zal straks immers opnieuw nadrukkelijk en langdurig om aandacht vragen. In gedachten verzonken loop ik de dichtstbijzijnde deuropening in, in mijn ooghoek zie ik de twee letters staan. Maar zodra ik binnen ben, mijn handen vol in het zicht van de gok-zaal, stijgt een luid gejoel op. Terwijl ik mijn handen afdroog, denk ik nog even dat ergens een hoofdprijs is gevallen maar zodra ik opkijk, weet ik tien mannenhoofden op me gericht. Een van hen brult, opdat het hele etablissement het goed kan horen: “It’s the Ladies, man!” Oef. Nergens een groot probleem, maar in dit hol een daad die grenst aan hoogverraad, merk ik als het gejoel nog in sterkte toeneemt nu ik niet meteen bij de wasbakken weg ben gerend. “Iedereen maakt weleens een fout,” smaalt een jongen in een heavy metal-shirt. Mijn fout, mompel ik terwijl ik langs de brullende tafel loop om de rest van het wc-bezoek elders voort te zetten.

Als ik even later weer in de auto zit, dwalen mijn gedachten af naar de gender-neutrale wc-discussie die bij vertrek zowat dagelijks nieuws was in Europa. Niet in Cardwell, mate. Niet hier.