De veerboot legt aan in het haventje van Nelly Bay – aan de andere kant van het water dat we net zijn overgevaren licht de zeehaven van Townsville op in de duisternis. Een uurtje geleden liepen we nog door het historische centrum van die kustplaats, nu lijkt het een andere wereld.

Mannen leggen, in het duister alleen nog beschenen door het harde licht dat havens eigen is, op routine trossen om de bolders, zoals ze dat al jaren doen, ze zijn vermoedelijk vergeten hoe bijzonder hun werk is, hoe mooi het is om aan te meren op een eiland, telkens opnieuw.

We bevinden ons, zodra we de fourwheeldrive het pleintje opsturen, op Magnetic Island: Australië – maar dan anders, net zoals alle andere eilanden overal ter wereld anders zijn dan het land waarvan ze deel uit maken.

Opwinding maakt zich van me meester, het gelukzalige gevoel deel uit te maken van een kleine, min of meer geïsoleerde gemeenschap die haar bestaan dankt aan de elementen – zeewater rondom, in dit geval. Eilanden, ik kan er – net als eilandfetisjist Boudewijn Büch destijds – geen genoeg van krijgen: samenleving op de vierkante kilometer, zowel beschut als kwetsbaar.

De enige supermarkt bevindt zich, weten we, op het havenpleintje. Daar slaan we proviand in, want het hoofdstadje van ‘Maggie’ – merkwaardig Australisch gebruik is om werkelijk elk woord af te korten dat uit meer dan één lettergreep bestaat – is piepklein, veel culinaire hotspots zijn hier verder niet. We halen in het pand naast de winkel vervolgens de sleutel op van ons huurhuis; een aardige vrouw achter een houten balie staat onvermoeibaar telkens nieuwe bezoekers van de overkant te woord, wijst ze bij het uitreiken van de logeerbescheiden op de hoogtepunten van haar eiland – een bos met koala’s, een fort uit de Tweede Wereldoorlog en, summum van schoonheid, het strand van Horseshoe Bay.

Horseshoe Bay!

Alleen de naam al: daar moeten we naartoe. De volgende ochtend rijden we in alle vroegte een slingerweggetje over dat hier doorgaat voor hoofdweg, de enige berg over om tien kilometer verderop te stoppen op een strandweggetje – hier is het al. Bescheiden restaurantjes, een enkel vriendelijk terras, her en der bootjes en overal tropisch groen: Horseshoe Bay is idylle in een tropenjas. We besluiten hier vanavond uit eten te gaan, eerst bevaren we vandaag de zee om het eiland.

Als we bij het vallen van de avond weer aanmeren, twijfelen we: meteen aan tafel of eerst douchen, thuis? Het wordt dat laatste – zo klein is dit eiland dat we een halfuur later fris gedoucht heen en weer terug zijn gereden: via het bos, over de bergtop, langs het fort en de tientallen charmante vakantiehuisjes langs de hoofdweg. Net op tijd voor een glas bij zonsondergang. Want dat is misschien nog wel het allermooiste van een baaitje als dit, op een eiland als dit: de zon zien totdat hij echt niet verder kan zakken. Stond een hoefijzer niet voor geluk?