De man achter het loket van de autohuur kijkt schaapachtig; sorry, het is echt zo, Katherine ligt driehonderd kilometer verderop. Hij kan er natuurlijk niets aan doen dat mijn reisgezelschap en ik er vanuit zijn gegaan dat we na een lange vliegtocht, aan het einde van de dag, vanuit Darwin nog maar een paar minuten zouden rijden. Gewoon niet goed op de kaart gekeken.

Dus rijden we even later in volle vaart de buitengemeen moderne hoofdstad van Northern Territory uit en zien de zon langzaam wegzakken achter eindeloze vlakten met krankzinnig grote termietenheuvels en lover dat hier en daar in brand staat. Aan die bush fires wordt niets gedaan – het zijn er te veel ook, en is het niet altijd al zo gegaan? Als het mag, passeren we een road train, vrachtwagen met drie, vier of soms vijf enorme trailers. Al snel geeft de radio slechts ruis, mobieltjes vangen geen enkel signaal meer op.

Welkom, wildernis.

Het is al pikdonker als we Katherine binnenrijden, een uur of drie later. Je hoopt: een oase, een vrijplaats, een verlicht centrum waar mensen het leven vieren dat in de wijde omtrek ontbreekt – of het moet dierlijk leven zijn. Maar Katherine is doodstil. Eén winkelstraat langs de snelweg die gewoon doorloopt. Twee politiebureaus, één enorme supermarkt, één restaurant waar iedereen zit: de countryclub. Dat klinkt chiquer dan het is.

Op deze zaterdagavond laten families zichzelf uit op het grote, half verlichte terras achter het clubgebouw. Binnen wordt gegokt op paardenrennen die op grote televisieschermen aan de muren te volgen zijn. Er wordt gedronken en ook nog gegeten. Op een groot luchtkussen springt de jeugd in het rond, om er alleen maar af te komen voor een ijsje.

Wat doen mensen in een plaats als Katherine, een vlek op de kaart in volstrekte leegte?

Ik spreek een jonge vrouw aan, ze komt uit Parijs en werkt in de Woolworths: “Ik kon meteen beginnen. Nergens anders in Australië kom je zo snel aan een baantje. Snel sparen en weer verder.” Een Australische jongen, brede borstkas, spierballen, werkkleding: “Ik woon in Darwin maar stukadoor hier in de wintermaanden. De sfeer! Alles kan, geen stress, je kunt zo de natuur in, dingen doen.” Een blondine stelt zichzelf voor als de manager van de countryclub, ze komt uit Canberra. “De lifestyle is soepel, los. Katherine is niet zo saai als het eruit ziet, hoor. Je kunt hier mooi wonen en we hebben een ziekenhuis voor de hele regio.”

Ik knik, maar uit beleefdheid. Te veel stadsmens, vrees ik. Bij het meisje dat achter de lange bar behendig pullen uitschenkt voor de mannelijke clientèle, ontwaar ik een Nederlands accent. “Klopt: Alkmaar,” zegt ze. “Ik ben altijd al gek geweest op reptielen en slangen. Hier kan ik mijn hart ophalen. Mijn ouders vonden het eerst maar niks.” Ze is au-pair op een boerderij en verdient daarnaast bij op de countryclub. “Maar over twee weken ga ik weer verder, naar een plek met jonge mensen, rugzakkers, ergens aan de Oostkust – er is hier niet zoveel te doen. Ja, kajakken…”

Dat ga ik ook doen, zeg ik. Drie dagen.

Alkmaar is onder de indruk: “Dan begrijp je wat ze hier bedoelen met buitenleven.”

Ik knik en geloof het.