“Rainforest walk.” Het bordje zelf, bruin met witte letters, fris op een paaltje gespijkerd, oogt als een verwijzing naar een parkeerplaats, of naar de wc. Maar de woorden intrigeren. Was het regenwoud niet ondoordringbaar? Zal dit bordje niet uiteindelijk het laatste teken blijken te zijn van enig menselijk leven?

Hoelang duurt deze wandeling willen we weten van de dame in het bezoekerscentrum. En hebben we wel de juiste, dichte, hoge schoenen aan voor een tocht in de jungle?

Ze glimlacht. “De tocht duurt, als je heel langzaam loopt, ruim een half uur,” zegt ze dan rustig. Ze werpt een korte blik omlaag naar ons schoeisel, sneakers: weliswaar dicht maar niet hoog. “Prima,” zegt ze dan.

Beduusd lopen we naar buiten waar palmbomen, reusachtige varens en wijdvertakte ficussen meteen oprijzen, lianen over de ingang van het wandelpad hangen. Alsof we een attractie van een pretpark betreden.

Al snel vinden we langs het pad een informatiebordje. Spinnen, staat er. Mijn reisgezelschap huivert: dus toch eng. Dan komt een man ons tegemoet, vrolijk stapt hij over het pad. “Geen spinnen vandaag hoor,” buldert hij. “Die zijn niet zo dol op mensen.” Enigszins opgelucht wandelen we verder.

Bij elke derde boom staat een informatiebordje. We passeren een stel met een kinderwagen. Even verderop loopt een oud vrouwtje met een rollator. Er zijn groepen padvinders, die giechelend de uitleg ondergaan van een medewerker van het informatiecentrum: als jullie hier naar boven kijken zien jullie een vleermuiskolonie.

Dit is een oerwoud voor beginners. We stappen stevig door en zien na een kwartier een bocht: hier keert het pad en lopen we terug naar het centrum, terug naar de auto.

Makkie.

Net als we, foto’s makend van elkaar bij enorme bomen en speurend naar plekken waar we geritsel horen, bij de ingang terug lijken te komen, houdt een man ons staande.

Python, zegt hij. We kijken instinctief omlaag en inderdaad: vlak voor onze voeten kronkelt een meterslange wurgslang langs het pad. Hij komt op ons af, zijn gespleten tongetje flitst af en toe uit zijn bek. Dit is onmiskenbaar een grote jongen. “Hij doet niks,” zegt de man alsof zijn hondje in het Vondelpark tegen ons is opgesprongen. “In de schaduw slentert hij. Pas als hij straks in de zon is opgewarmd, krijgt hij zijn kracht.” Ik besluit de man te geloven – hij ziet eruit als een bush ranger, al zien alle mannen er hier zo uit – en maak een foto van de slang, van tamelijk dichtbij. Dan lopen we, onwillekeurig iets sneller dan net, door.

Bij de uitgang geven we elkaar een high-five.

Toch nog een beetje echt oerwoud meegemaakt vandaag.