Lake Barrine is groot en omlijst door woudreuzen. Vissen luieren vlak onder het wateroppervlak in de zon, een enkele schildpad zwemt voorzichtig tussen de school door.

Dit stille water is dieper dan we denken. En wilder, ooit: informatieborden langs de oever reppen over vuur en kracht en geweld. Een serie gasexplosies uit het binnenste van de aarde heeft deze stille plek miljoenen jaren geleden zijn huidige vorm gegeven: een krater, maar dan een omgekeerde – een gat van binnenuit geslagen.

Maar dat was toen. Op deze zondagmiddag wiegen de palmbladeren loom hun schaduw over het gemillimeterde gazon voor het vriendelijke gebouwtje aan het water waarnaar we afdalen.

We zijn hier voor de lunch. Een lunch in een heus theehuis. Met een groen dak boven een uit donker tropisch hout opgetrokken verdieping, overdekte terrassen rondom en uitzicht over het meer. ‘Anno 1920’ staat ergens en het kost geen enkele moeite om je voor te stellen dat hier al een eeuw lang thee wordt gedronken. Met scones uiteraard, symbool van Britsheid dat in de jaren twintig het noeste bestaan ver verwijderd van Europese beschaving en toe een beetje zoeter wist te maken.

We zijn neergestreken in een elegante tijdmachine. Scones staan ook vandaag op de menukaart, die in alles het gevoel kracht bij zet terug te gaan in de tijd. Behalve sandwiches (het woord alleen al: Engeland) is er een garden salad. Alles komt op tafel in beschaafde porties; de culinaire mateloosheid die elders in dit immense land af ten toe opduikt, is hier ver weg.

Voor mijn geestesoog arriveert een calèche op het grindpad bovenaan het glooiende gazon; een plantagefamilie uit een van de ommelanden arriveert voor een high tea. En voor de wekelijkse chit-chat met andere welgestelde families uit de Atherton Tablelands uiteraard; het tea house is immers ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Hier worden onder het genot van een kopje Earl Grey wetenswaardigheden uitgewisseld en mogelijk suggesties gedaan: als jij mij nu de handel in bananen gunt op Oost-Timor, zou jij dan wellicht interesse hebben in een nieuwe handelsroute voor jouw koffiebonen? Of intiemer: zou jij je dochter eens met mijn oudste jongen willen laten praten? Wie weet wat een huwelijk voor de toekomst van onze families zou betekenen…

We eten scones en proeven een verleden dat zich door vijandig land vol dichte oerbossen en langs stekende, sissende en bijtende dieren heeft moeten vechten om nu te kunnen worden herinnerd als een beschaving die in de verte doet denken aan die andere – die van het moederland.

Die geschiedenis is niet overdreven aanwezig verder maar wel op een plaats als deze, in een theehuis met een groen dak aan de oever van Lake Barrine.