Het diner is genoten, de wijnflessen zijn geleegd. Wat nog niet besproken is kan wachten tot morgen. Het is tijd om te gaan slapen. Maar eerst nog even naar buiten, het terras op van de Silverpine Lodge. De zuivere berglucht inademen, een brug slaan tussen de opgewonden gesprekken van net en de rust die het tweepersoonsbed belooft.

Dat het doodstil is in dit deel van het land was me al duidelijk geworden zodra we de deuren van de witte huurauto achter ons dichtsloegen, een uur of vier eerder, bovenaan het kronkelige pad dat pal voor de lodge eindigde.

Maar de stilte heeft een broer: duisternis. Het is aardedonker. “Reken erop dat je op de bergen aan de overkant van Lake Hawea niet meer dan vijf lichtjes ziet vanavond”, heeft mijn reisgezel me eerder vandaag bezworen – hij kent de regio. Ik zie er niet één.

Ik schuifel iets verder het gras op. Mijn voeten moeten voelen waar het gras ophoudt en de rotsachtige helling begint. Een paar meter verderop kijk ik omhoog. En zie, daar opent zich ster voor ster een nachtelijke hemel zoals je die alleen maar ziet in streken die mensen zijn vergeten te bewonen. Het Zuiderkruis zie ik, steeds helderder – en ontelbaar veel andere sterren. Langzaam maar zeker wordt de lucht helderder. Is dat de maan? Nee, die is nergens te zien. Boven mij verschijnt de Melkweg, de sterrenwolk die onverbiddelijk en meteen vertrouwde maar half vergeten gedachten oproept aan de onvoorstelbare grootte van het heelal en de nietigheid van de mens daarin. Ook nu bespringt me dat besef, wanneer was de laatste keer dat ik zo dichtbij de sterren was? Een eeuw geleden, minstens, ergens op het Franse platteland?

Een minuut of vier, vijf sta ik daar en als ik naar binnen ga om mijn tanden te poetsen blijven mijn gedachten nog even buiten rondhangen. Ze wachten net zo lang tot ik klaar ben en half in slaap. Pas dan voegen ze zich weer bij me, om me in mijn bed aangenaam gezelschap te houden. Ik droom van stilte en duisternis die niet is wat hij lijkt. Die zijn schat pas blootgeeft als je die echt wil zien. Als je het geduld kan opbrengen om die te ervaren. Vlak voordat ik me overgeef aan die zoete droom besef ik dat dit pas mijn echte kennismaking is geweest met dit land, een land voor mensen die het licht in de duisternis kunnen zien.