Zoemen, fluiten, geruis, het klateren van een stroompje dat onder een deken van varens schuilgaat. Ik laaf me aan de geluiden van het regenwoud als aan een warme douche. Het oerbos hier is eindeloos, bepaalt het zwoele, vochtige klimaat van het Noordereiland en bezorgt mij het soort vakantiestemming dat voorbehouden is aan de tropen. Warmte maakt alles lichter.

Voor mij loopt Wiki Oman. Ze is Maori en een wijze vrouw. In een dorpje verderop masseert ze problemen en pijn weg, ze neemt wie op haar behandeltafel ligt mee op spirituele reizen, het lichaam uit en de geest in. Maar nu is ze kruidenvrouw.

Wiki wijst aan, haalt blaadjes en vruchten los, geeft ze aan me: proef. Het bos blijkt niet alleen een vochtige orkestzaal, het is een apotheek. Buikpijn, hartfalen, spijsverteringsproblemen, telkens is er een plant die helpt. “Deze struik,” voelt ze de bladeren van een forse plant, “gaat kanker tegen.” Ik schrik onbewust: is dat bewezen, wil ik vragen. Maar ze kent alle tegenwerpingen van sceptische westerlingen en is me voor. “Natuurlijk wil de gevestigde medische wereld dat niet zomaar accepteren. Dat kan misschien ook wel helemaal niet. Maar ik weet,” – haar blik is geconcentreerd, ze is bloedserieus – “van een man die was opgegeven. Hij kreeg een behandeling met deze bladeren en…” Ze wuift de ziekte weg als of hij nog tussen ons rond zwierf.

Zelf pluk ik de hartvormige bladeren die ze me even verderop aanwijst: “De vorm zegt al iets over de werking,” weet ze. “Goed voor hart en bloedvaten, dus. Pluk alleen de bladeren waar wormpjes al gaten in gevreten hebben, die aanval activeert de sappen, zet ze op scherp.” Even later heb ik een handvol gehavende blaadjes. Stop ze in deze thermosfles, zegt ze vriendelijk: de thee die je er dadelijk uit drinkt is rustgevend.

Een uur later hebben we het regenwoud verruild voor haar huis, een houten optrek in een stadje dat ruikt naar zwavel; de aarde leeft in dit deel van Nieuw-Zeeland, overal stoten bronnen gas en kokend water uit, de natuur is hier volstrekt de baas.

Voor mij op haar tafel staat een kop dampende thee. Ik neem een slok, proef het bos dat ik net verlaten heb. Even wilde ik dat ik me opgewonden voelde, geagiteerd of rusteloos , dat zou het effect van deze natuurthee aanzwengelen, vergroten.

Maar het lukt me niet. Ik ben volmaakt rustig en blij. “Nou ja,” lacht Wiki, “dan slaap je er straks gewoon wat beter op.”