Voorbij de laatste bocht van het kronkelige pad omhoog zien we ineens wat de doorgaande weg, een minuut eerder en honderd meter lager, verborgen hield: een statement in cement en hout. Robuust maar uitnodigend en volledig een met het groen van de helling eromheen – een natuurhuis.

We zijn te gast bij Mike en Susan Yates. Wereldburgers die zo rond de helft van hun leven een buitenkans zagen in het gebergte boven Lake Hawea, in de buurt van het plaatsje Makarora. Een plek om te landen, een nieuw bestaan op te bouwen – letterlijk.

Nu jaagt hij en kookt zij en ze ontvangen gasten in de drie kamers van Silverpine Lodge.

Als we ons vergaapt hebben aan het waanzinnige uitzicht over bergen en meer, eten we. Organisch, zegt Susan: alles komt uit de buurt en is eigenhandig bereid. Ze komt uit Hawaii, ergens heeft ze nog wat Chinees bloed – het leidt tot spannende gerechten als zalmmoot (“uit Lake Pukaki”) met gember, yoghurt met kokos en kurkuma, zwarte bessen en feijoa; friszacht Nieuw-Zeelands fruit dat doet denken aan vijg en guave.

Daarna: praten bij de reusachtige open haard, die knettert en daarmee het thuisgevoel compleet maakt. Geweldig allemaal, zeg ik. Ach, zeggen ze, complimenten zijn niet nodig. Dat intrigeert me, zeg ik. Zoveel mensen ken ik niet die zo’n welgemeende loftuiting afwijzen. Het blijkt te liggen aan de aard van de Nieuw-Zeelander. “Het is geen kwestie van valse bescheidenheid,” zegt Susan bij een glas pinot noir van eigen bodem. “Nieuw-Zeelanders zijn geboren met een quiet confidence, stil vertrouwen in eigen kunnen. Wij zeggen: we gaan de bergen in voor ‘a walk’. De rest van de wereld gaat ‘hiken’. Dat is het verschil, begrijp je wat ik bedoel? Mijn vriendin kreeg de vraag van een Amerikaan of ze ervaring had met bergwandelen. Ze mompelde: redelijk wat. Waar had ze gelopen, wilde de Amerikaan weten. Oh – de Mount Everest…” Susan glimlacht, enige zelfverzekerdheid hoort bij dit jonge land zegt ze – het is gebouwd op de wilskracht van de weinigen die de natuur naar hun hand moesten zetten om te kunnen overleven.

Quiet confidence. De volgende ochtend moet ik aan die woorden denken als Mike me een enorm hertengewei laat zien. Ik hoef niet te vragen of hij die zelf… Uiteraard. Er klinkt geen jagerstrots door in het verhaal dat volgt over woeste expedities en buitgemaakt groot wild: het is wat je doet hier, niet meer en niet minder. “Weet je wat jammer is?” fluistert hij dan, zonder een spier te vertrekken. “Ik mocht er van Susan maar één ophangen in dit huis.”