“Ik noem dit: chairway to heaven.” Keith Murray grinnikt om zijn eigen woordgrap: een aantal oude stoeltjes torent opgestapeld en aan elkaar gelijmd uit op zijn tuin; objets trouvés zou je kunnen zeggen, als je tenminste dit domein als een museum zou zien. En dat wil het niet zijn, niet in eerste instantie.

Keith leidt me rond over de lusthof die hij begin jaren tachtig kocht om er een ecologisch huis op te bouwen. Hij houdt stil bij kunstvoorwerpen die bevriende kunstenaars her en der hebben opgetrokken; een pauw van stukjes weggegooid metaal, een forse spin die opgetrokken is uit buizen. Een even wonderlijk als aantrekkelijk allegaartje is het landgoed rond het fraaie zelfgebouwde houten huis. En het groeit alsmaar door: “Ik ben op zoek naar drie oude Engelse telefooncellen,” zegt Keith, “daar wil ik ’s werelds kleinste bibliotheek, kunstgalerie en koffiehuis in vestigen.” De koffie komt uit eigen tuin: Keiths achttienjarige zoon heeft een bescheiden plantage ontwikkeld, roostert de bonen zelf en houdt proeverijen in een fris ingerichte container verderop het terrein.

Leven in en met de natuur, dat moest het doel worden van het domein, dat in de Eerste Wereldoorlog – die ook hier, in de Glasshouse Mountains boven Brisbane woedde – een legerkampement huisde. Langzaam maar zeker rijpte het plan om er gasten te ontvangen. Keiths jeugdliefde voor stoomtreinen – hij zag ze langskomen in een stadje drie uur verderop waar hij, acht jaar oud, bij zijn grootmoeder logeerde – leidde tot de aankoop van oude treinwagons, vier staan er nu, een ervan, een oud restauratierijtuig, is inmiddels ontbijtruimte annex gemeenschappelijke keuken.

Wij slapen in het meest bijzondere rijtuig, verzekert de gastheer ons: een Victoriaanse treinwagon van de Australische Spoorwegen, eind negentiende-eeuws. “Een eerste klasse-wagon bovendien. Er bestaan er nog maar zes van, de meeste staan in spoorwegmusea. Liefhebbers komen van over de hele wereld kijken.”

De rijtuigen staan tussen noten- en fruitbomen, in een uithoek verraadt een spoor van keurig naast elkaar gelegde bielzen dat er binnenkort alweer een treinstel deze kant op komt. Weer even verderop heeft Keith ooit een pad door een stukje jungle aangelegd, dat zelf ook al uit eigen geest en hand is ontsproten. “Elke boom hier hebben we gepland, vaak samen met gasten,” zegt hij. “Het zijn er inmiddels meer dan duizend, van tientallen soorten.”

Al die verschillende bomen trekken de meest exotische vogelsoorten, die met hun klanken het beeld completeren zoals de eigenaar dat dertig jaar geleden voor ogen had.

We slapen in het wagonnetje, dat is uitgebreid met een minibadkamer: elegante luxe, geen prots en praal hier, alles voelt zuiver en eerlijk. De Glasshouse Mountains Ecolodge is geworden wat het moest worden: een vrolijke ode aan de natuur, die in dit oeroude land de baas is.

“Only take photographs, only leave footprints,” heeft Keith mij op het hart gedrukt toen ons welkomstwandelingetje voorbij was: wees zuinig op alles hier. Dit keer lacht hij niet om de woordgrap.